Bangkok, de nachttrein en de verloren gopro

Het is inmiddels 3 uur in de nacht en ik lig in een wiebelige nachttrein naar chiang mai. Het is me gelukt om een paar uurtjes te slapen ondanks het constante gepiep  van de ventilator boven mij. Airconditioning hebben we niet, gelukkig zijn ze in Thailand niet zo op de veiligheid gesteld en ben ik in staat het raam zò ver open te zetten dat ik er haast uit kan rollen. Dit is nu even genieten, een momentje helemaal met mijzelf in de lawaaierige trein achter de gordijntjes in mijn bedje. Terwijl ik de conclusie trek dat dit een van de redenen is waarom ik reizen zo geweldig vind staar ik naar een sterrenhemel die we in Nederland niet kennen, de lichtvervuiling is hier minimaal. Voor het eerst in mijn leven heb ik een vallende ster gezien, zoals dat hoort heb ik hier natuurlijk een wens bij gedaan die ik niet vertel want dan komt hij niet uit. 

Loes ligt in de cabine naast mij waarschijnlijk heerlijk te slapen, zij is wel in staat zich van geluiden en andere prikkels af te sluiten, ik helaas niet. 

Vandaag, voordat we in de nachttrein stapten, zijn we de dag begonnen door eerst eens royaal uit te slapen tot 10 uur. Na wat reorganisatie in onze tassen en een korte douche hebben we uitgecheckt om ons avontuur in Bangkok te beginnen. We besloten te ontbijten op een terras wat er overigens heel gezellig uitzag en namen er ook weer een fruitsmoothie bij. 

Na het ontbijt moesten we naar het kantoor van de organisatie waar we onze treintickets geboekt hebben. Met de GPS van onze telefoon zijn we op pad gegaan, de backpacks waren zwaar en we hebben geregeld een pauze genomen om even wat te eten en te  drinken. Onze weg liep niet alleen door het toeristische gedeelte van Bangkok maar ook door straten waar de locals waren en door Chinatown. Toen we iets meer dan de helft erop hadden zitten konden we allebei wel stellen dat we geen zin hadden nog zover te sjouwen met onze backpacks. Alsof het een teken van God was torende daar het centraal station van Bangkok boven ons uit. Voor 60 cent hebben we de laatste 4 kilometer afgelegd met de metro. We wisten dat het kantoor bij lumphini park moest liggen maar waar precies wisten we niet. Door de navigatie op de telefoon wisten we in een van de twee straten die bij het adres stonden (gek genoeg heeft een straatnaam nog een straatnaam) uit te komen. Na een stukje gelopen te hebben vroeg ik aan een man van een kraampje of hij misschien wist waar het lag, de man had geen idee maar een tuktukchauffeur stopte onmiddellijk bij ons met zijn neus die ruikt dat er geld te verdienen valt. Hij wilde ons maar al te graag afzetten waar we moesten zijn, toen ik hem het adres liet zien was hij gelukkig wel zo eerlijk dat we letterlijk nog maar 5 meter hoefden te lopen om bij het kantoor te komen. Toch gek eigenlijk dat een man die zijn kraampje er haast naast heeft staan geen idee heeft van zijn omgeving. 
Het afhalen van de kaartjes ging gemakkelijk, de airconditioning in het kantoor was even meer dan welkom. 

Nadat we de kaartjes opgehaald hebben zijn we even wat te snacken gaan halen bij de 7-eleven (De supermarkt die op elke hoek van de straat ligt) om vervolgens terug te gaan naar lumphini park. Het park kenmerkt zich door de enorme vijver waar grote varanen in zwemmen. 

In het park hebben we wat gegeten en gedronken en een potje yahtzee gespeeld. Om klokslag 6 uur is het traditie in Bangkok om stil te staan en te luisteren naar het Thaise volkslied, de omroep luidde door het park en we zagen een paar mensen opstaan, om ons aan te passen stonden wij ook op. Opvallend was dat er heel veel mensen gewoon door gingen met hun dagelijkse bezigheden, we waren het er beiden mee eens dat dit toch vrij onrespectvol was. Na een liedje gingen Loes en ik weer zitten om ons spel voort te zetten. Er kwam nog een muziekje, wat we nogal gek vonden. Toen we om ons heen keken zagen we dat nu pas alle mensen stilstonden en het daadwerkelijke volkslied gespeeld werd, een grote blunder van ons dus. Tegen 7 uur zijn we naar het station gegaan om daar in de buurt iets te eten. Met een grote fles water à 40 cent en een ijskoffie hebben we de rest van de tijd doorgebracht tot de nachttrein van 22.00 vertrok. 

In de trein ontmoetten we twee Nederlandse gezinnen waar we gezellig mee gekletst hebben. 

30 juli 
Vanochtend was ik al vroeg wakker terwijl Loes nog lag te slapen. Ik heb genoten van het uitzicht van de jungle waar het spoor dwars doorheen liep. Toen Loes wakker werd was het tijd om een selfie te maken, ik was heel blij met de gopro die ik aangeschaft had vlak voordat we naar Thailand vertrokken. Het leek me een leuk idee een foto te maken van de buitenkant van de trein, ik schoof de stok uit en we poseerden voor de foto, tot we een harde klap hoorde, mijn arm haast uit de kom geslagen werd en de gopro van het stokje verdwenen was. Een paal verpestte de foto en zorgde ervoor dat mijn gopro nu ergens zielig en alleen langs het spoor ligt. Helaas.. Maar gelukkig de gopro en niet mijn arm. Weer een wijze les geleerd. Na even gebaald te hebben, besloten we er toch nog een leuke dag van te maken, wordt vervolgd..