Even iets anders..

Dit is een blog waarin ik even persoonlijk word. Toen ik mijn keuze moest gaan maken voor mijn buitenlandse stage trok Indonesië mij enorm, iedereen weet (van foto’s of van ervaringen) dat dit een prachtig land is met een geweldige keuken.
Tóch is er een dingetje waar ik moeite mee heb, namelijk de mogelijkheid om 100% mijzelf te zijn. Als je te gast bent in een land pas je je aan, je probeert de normen en waarden over te nemen en wil er graag bij horen. Het aanpassen is natuurlijk iets wat ik enorm probeer.

In Nederland steek ik niet onder stoelen of banken dat ik op mannen val, iedereen die mij goed kent weet dit en iedereen die dit nog niet wist weet het dan nu.
Voordat ik naar Indonesië ging wist ik dat ik naar een land ging waar een andere geaardheid nog niet zo geaccepteerd wordt als in Nederland. De onwetendheid is hier nog volop aanwezig, een vrouw die we ontmoetten toonde met trots een foto die ze gemaakt had in Amsterdam, ze vond de foto zo vrolijk. Op de foto was een regenboogpad te zien, dit is een zebrapad met de kleuren van de regenboog om daarmee aandacht te vragen voor diversiteit en acceptatie van lesbische, homoseksuele, biseksuele en transgender mensen. Toen ik vertelde dat het zebrapad niet alleen voor vrolijkheid was maar een diepere betekenis heeft werd het een beetje ongemakkelijk.

De mensen hier willen van alles van je weten, ben je getrouwd? Wil je ooit trouwen? Wil je kinderen? Heb je ooit een vriendin gehad? Etc.
Braaf geef ik op deze vragen de gewenste antwoorden; nee ik ben niet getrouwd, misschien ooit. Ja ik wil kinderen. Ja ik heb een vriendin gehad.

Ondanks dat ik niet van de daken schreeuw dat ik op mannen val en het ook niet in een oogopslag aan me te zien is, heb ik toch het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen. Een gesprek dat ik gisteren met een jongere inwoner van Bogor had bevestigde dit. Door over cultuurverschillen te beginnen kwamen we bij het onderwerp ‘geaardheid’ terecht. Hij legde me uit dat het in Indonesië niet gewenst is dat mensen een andere geaardheid hebben. Mensen met een andere geaardheid zullen in de meeste gevallen verstoten worden. Veel mensen zien een andere geaardheid als een keuze of een ziekte. Het jammere is dat ik bij mijn geboorte geen keuzemenu kreeg waarin ik menu A “gebakken hetero met gestoofde mannelijkheid” kon kiezen. Had ik deze keuze, dan was hij, als ik in Indonesië geboren was, makkelijk gemaakt.

Gelukkig woon ik in Nederland, een land waar de meeste (helaas zijn er ook in Nederland nog genoeg kortzichtige personen) mensen iemand accepteren zoals hij is. Ik moet me de komende tijd even koest houden en heb het besluit genomen vooral niet te uiten wat mijn geaardheid is, zelfs niet als mij dit rechtstreeks gevraagd wordt. Toch denk ik aan alle mensen die zich hier misschien hun hele leven moeten voordoen als een ander persoon (in welke mate dan ook) om geaccepteerd te worden door hun vrienden en familie.

Ik wil met dit blog natuurlijk niet zeggen dat alle mensen in Indonesië deze mening hebben, dát zou dan weer kortzichtig van mij zijn. Toch wil ik met dit blog een stukje bewustwording meegeven dat we van geluk mogen spreken dat we in Nederland wonen (ook al gaat het hier ook nog geregeld mis). Ik hoop dat het de LGBT-community in Indonesië ook lukt beetje bij beetje meer geaccepteerd te worden. Er is al genoeg ellende op de wereld, laat mensen dan in ieder geval hun eigen geluk vinden :)