Frustratie en een dramatische gymles

Deze week draaide vooral om observeren, hiervan is weinig terecht gekomen doordat we ons vooral voorgesteld hebben in iedere klas en liedjes hebben gezongen.

Op donderdag hebben we ons ook voorgesteld aan de oudste klassen, de 6e klas (groep 8 in Nederland). Hier waren een aantal kinderen in staat een beetje Engels te praten wat erg leuk was.
Na het voorstellen gingen we weer in gesprek met onze begeleidster waarvan ik steeds meer begin te twijfelen hoe goed haar Engels eigenlijk is. We hebben onze stagedoelen in het Engels geschreven en deze aan haar gegeven, ze leek er weinig van de begrijpen. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn geduld deze week op de proef werd gesteld. De betreffende mevrouw vroeg ons namelijk om ons lesplan voor volgende week, we gaven aan dat we dit nog moesten maken en het vrijdag aan haar zouden geven. Ze heeft deze dag nog 5 keer gevraagd: “And how about your lessonplan for next week”, geloof me, ik zat te koken en dit kwam niet door de hitte hier. In de gesprekken merk ik steeds vaker dat we niet begrepen worden en dat zij ons niet begrijpen. Het is heel moeilijk deze onduidelijkheid uit de lucht te halen omdat ze op de school gewoon niet goed Engels spreken, wel een uitdaging voor ons natuurlijk. We sloten de dag af door de mevrouw te helpen met de administratie van haar oma, welke in Indonesië woont maar wel nog maandelijks Nederlandse post ontvangt van het pensioenfonds. Omdat wij niet veel ervaring hebben met pensioenen en de mevrouw niet goed Engels praat was het een behoorlijke klus duidelijk te maken wat de brieven betekenden, toch is het ons deels gelukt. Ik heb veel moeite met de constante miscommunicatie, het kost me veel energie maar ik wil zeker proberen het naast me neer te leggen. 

Op vrijdag zouden we alleen een gymles van de 2e klas (groep 4) observeren. We namen met zijn allen het lokale vervoersmiddel; een zeer veilig busje (ahum) waar de kinderen op een lange rij zitten en de deur gewoon van openstaat. Ik denk dat als een Nederlandse school dit vervoersmiddel gebruikt, ze permanent gesloten zouden worden. De busjes zetten ons af bij een park waar veel ruimte was voor vrij spel. Rianne en ik moesten voorop rennen en het pad van het park volgen, de kinderen volgden ons. We hadden donderdag 3x gevraagd of we iets moesten voorbereiden voor deze gymles, de mevrouw had gezegd dat het absoluut niet hoefde, het was puur observeren. Toch bleek het dat de groepsleerkrachten verwachtten dat wij een deel van de gymles gaven, we deden wat warming-up oefeningen en verhuisden toen naar het pleintje om tikkertje te spelen. Rianne en ik deden voor wat de bedoeling was. We keken om ons heen waar de leerkrachten waren, deze waren nergens meer te bekennen, ze hadden ons dus alleen achter gelaten met een groep van zeker 50 kinderen! We dachten het spel duidelijk uitgelegd te hebben en gaven het startsein, er ontstond totale chaos. Alle kinderen begonnen door elkaar te rennen, hopeloos riepen we stop maar wat kun je verwachten van zulke grote groep kinderen en een taalprobleem. Tot overmaat van ramp viel er een veel te zwaar kind doordat hij omver gelopen werd, hij begon dramatisch te huilen. Een man kwam van een afstand aangerend en hij hielp het kind overeind, hij zei: “He is way to fat and too slow to run, so he falls fast”.

Ik vond het best grappig dat deze man dat zo zei, nog grappiger vond ik dat deze man achteraf de vader van het kind bleek te zijn. Na dit leuke spel waren de leraren er opeens weer en zij vonden dat de kinderen pauze hadden verdiend, ze aten wat en gingen vervolgens 1,5 uur lang vrij spelen. Het vrije spelen vind ik erg sterk aan het Indonesische onderwijs, kinderen zijn bezig met wat ze graag doen, zijn in beweging en in de buitenlucht.

De vader nodigde ons nog uit om bij hem thuis langs te komen, dit hebben we gedaan, we werden overladen met fruit en drinken. Indonesische mensen zijn erg gastvrij. We hebben afgesproken om komende woensdag bij het gezin te gaan eten.

We zijn deze dag ook naar de English-club van de middelbare school gegaan, Peris (de jongen die we hier hebben leren kennen) nodigde ons hiervoor uit. Wat ik trouwens erg lachwekkend vond was dat onze mannelijke taxichauffeur Samantha heette. Bij de English-club waren de studenten erg enthousiast dat we er waren, we hebben in het Engels kennis met elkaar gemaakt. Ook deze club werd weer afgesloten met een uitgebreide fotoshoot.

Op vrijdagavond voelde ik me niet lekker en op zaterdag zouden we weer een andere school gaan bezoeken. Ik moest helaas de keuze maken zaterdag thuis te blijven en rust te pakken, wat gelukkig geholpen heeft want vandaag voel ik me weer een stuk beter. We zitten nu weer bij het leuke koffietentje om huiswerk te maken.
Oh ja, ik ben hier ook naar de kapper geweest, 4 euro voor een knipbeurt inclusief massage…… Hier ga ik zeker een keer in de twee weken naar toe, gewoon omdat het kan.

Ik vind het leuk reacties te krijgen op de blogs, mochten jullie vragen hebben geef ik hier graag antwoord op. Tot snel!