Lang van huis

Inmiddels bevind ik me 40 dagen in Indonesië, zo lang ben ik nog nooit van huis geweest. Er zijn héél veel dingen die ik hier geweldig vind maar natuurlijk ook een paar dingen die ik mis.

Er is hier geen kaas, of ja, ze zeggen wel dat ze kaas hebben en gebruiken het in allerlei gerechten, zelfs over zoete toetjes! Maar ik kan het niet de kaas noemen waar ik zo van houd in Nederland. Ik wil liefde geven aan een dier, dat kan hier niet. Er zijn namelijk alleen maar katten en die zijn niet zo knuffelbaar (erg schuw). Dus ik mis mijn honden die ik even lekker vast kan pakken. Verder vind ik het best wel storend dat ik maar drie T-shirts meegenomen heb waar ik ondertussen wel een beetje op uitgekeken ben. Gelukkig zijn hier winkelcentra en heb ik twee nieuwe shirts kunnen scoren, hoera! Aan de koude douche ben ik inmiddels wel gewend, vind het eigenlijk wel lekker en verfrissend. Wat ik wel prettig zou vinden is een WC waar ik comfortabel op kan zitten in plaats van met mijn knieën in mijn nek (ja, ja, luxeprobleempjes).

Er is hier een hele hoop echt geweldig! Zo lijkt het alsof alle Indonesiërs elkaar kennen, ze praten allemaal met elkaar over van alles en nog wat, in de bus, de winkel, op straat, noem maar op. In Nederland zouden we daar nog wel een voorbeeld aan kunnen nemen, helaas hebben wij een cultuur waar een spontaan gesprek niet heel snel ontstaat, een gemiste kans! We maken steeds gebruik van een heel handige app, genaamd Grab. Mensen met een rijbewijs kunnen zich hierop aanmelden als chauffeur, ze krijgen een auto van het bedrijf die ze na 5 jaar dienst mogen houden (ze staan hier wel een deel van hun loon voor af). Wij, gebruikers van de app, geven onze locatie en bestemming aan en de app rekent uit (afhankelijk van de verkeersdrukte) hoeveel de rit gaat kosten, 5 minuten later zit je meestal al in de auto onderweg naar je bestemming. Een ritje van 2 kilometer kost ongeveer €0,70. Ik raak ook nog steeds niet uitgekeken op het eten hier, je mag me elke dag rijst voorschotelen, ik vind het prima! Waar ik trouwens eerst mijn was op de hand waste, merkte ik toch dat de kleren niet helemaal schoon werden, we hebben er daarom voor gekozen naar de wasserette te gaan. Vandaag brengen, morgen halen; gewassen en gestreken, ideaal!

Qua cultuur en taal merk ik dat ik me steeds meer aan begin te passen aan de Indonesische mentaliteit. Zo vind ik het persoonlijk steeds makkelijker om te laat op afspraken te komen en afspraken te verzetten. In Nederland ben ik altijd op tijd en zal ik niet snel een afspraak afzeggen. De mensen hier komen eigenlijk altijd te laat, op tijd komen lijkt een taboe te zijn. Als voorbeeld kan ik het schoolreisje noemen, waar geen enkele leerkracht op tijd was, terwijl wij netjes om half 6 in de ochtend klaarstonden met onze gevulde rugzakjes. Afspraken lijken hier ook nooit echt vast te liggen, last-minute kan deze nog gecanceld of gewijzigd worden. Gelukkig ben ik hier vrij snel aan gewend, ik ga gewoon nergens meer van uit, dat voorkomt teleurstellingen. De Indonesische taal begin ik steeds meer te begrijpen en ik kan het ook al een beetje spreken, helaas verlaten we de school over 3 weken waardoor ik hem niet goed onder de knie ga krijgen. Ik blog de laatste tijd iets minder omdat we vooral veel met school bezig zijn en in een bepaald ritme zitten, ben ook een beetje lui geworden in het bijhouden van mijn blogs. Er komen er nog een aantal aan! Voor nu: nog even stage en dan een welverdiende vakantie!